شبی که ماه کامل‌شد: یک عاشقانه استراتژیک/ متشکریم خانم آبیار!

گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو-محمدصالح سلطانی؛  یک فیلم همه‌چیز تمام. این، بهترین وصف برای «شبی که ماه کامل شد» است. فیلم جدید خانم آبیار، اثری به مراتب کامل‌تر از دو فیلم قبلی اوست. اگر نقطه قوت «شیار 143» و «نفس» فقط فضاسازی خوب و بازی‌های خیره‌کننده بود، «شبی که ماه کامل شد» علاوه بر این دو ویژگی، یک سناریوی پرکشش و جذاب هم دارد تا جنسش، جورِ جور باشد. داستان‌گو ترین فیلم خانم آبیار، روایت یک ماجرای واقعی در دل گروه‌های تروریستی است. ماجرایی حیرت‌انگیز، خشن و میخکوب‌کننده.

بازی‌های «شبی که ماه کامل شد» کلاسی بالاتر از نُرم سینمای ایران دارند. الناز شاکردوست، در ادامه روند رو به رشد خود، نمایشی خیره‌کننده از یک دختر مستاصل و گرفتار را روی پرده آورده. بازی حیرت‌انگیز او در سکانس آخر فیلم احتمالا حالاحالاها از یاد تماشاگران «شبی که ماه کامل شد» نخواهد رفت. هوتن شکیبا هم در یک سِیر قابل باور، تبدیل شدن «عبدالحمید» به یک مرد خشن و بی‌احساس را با هنرمندی هرچه تمام‌تر به تصویر کشیده. گل سرسبد بازی‌های «شبی که ماه کامل شد» اما نقش‌آفرینی فرشته صدرعرفایی است. گریم سنگین، لهجه قابل باور و اکت‌های بجا کاری کرده که با خیال راحت بتوانیم بگوییم او جدی‌ترین گزینه کسب سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مکمل زن باشد.

ورود دوربین خانم آبیار به درون زندگی یک خانواده تروریست‌پرور در شرق کشور، اتفاقی حساس است که می‌توانست «شبی که ماه کامل شد» را به اثری کلیشه‌ای و غیرقابل باور تبدیل کند. اما نگاه واقع‌گرایانه و منصفانه آبیار به زندگی خانواده «ریگی» و بیان بخشی از مشکلات مردم در شرق کشور- که ریشه ورود برخی از جوانان سیستانی به گروه‎های تکفیری بود- باعث شده تا «شبی که ماه کامل شد» فیلم قابل درکی باشد. فیلم البته در به تصویر کشیدن خشونت عریان عبدالمالک ریگی هیچ تعارفی ندارد و با یکی دو سکانس، گلوی مخاطب را به شدت فشار می‌دهد. اما روایت فیلم از تروریست‌ها اغراق‌شده نیست و همین، نقطه قوت فیلم از حیث محتوایی است. فیلمی که می‌توان آن را «یک عاشقانه استراتژیک» دانست. روایتی بکر و ناشنیده از عشقی اسیرشده در دست افراط و تکفیر، با یک پایان‌بندی تکان‌دهنده.

«شبی که ماه کامل شد» یک فیلم دوست‌داشتنی است. فیلمی باکلاس و البته مجذوب‌کننده که برای مخاطبش احترام قائل است. فیلم به قول معروف «خون» دارد و بندبند وجود مخاطب را درگیر خودش می‌کند. دو ساعت و بیست دقیقه خیره شدن به روایت خانم آبیار از سرنوشت تلخ دختری گرفتارشده در چنگال گروه‌ تروریستی عبدالمالک ریگی، تجربه نابی است.